Lezing door Bert Keizer op 4 maart a.s.

Na de HBS-B ging hij in 1968 filosofie studeren in het Engelse Nottingham, maar keerde in 1972 terug naar Nederland voor een studie geneeskunde in Amsterdam. In 1981 legde hij zijn artsexamen af en was daarna korte tijd in Kenia werkzaam; daarna werd hij verpleeghuisarts in Amsterdam.
Zijn doorbraak als schrijver kwam in 1994 met Het refrein is Hein, een zeer openhartige schets van gebeurtenissen in een verpleegtehuis, inclusief stukken [bert keizer] over euthanasie en hulp bij zelfdoding, die nogal wat stof deden opwaaien maar die door artsen over het algemeen als zeer reëel werden beoordeeld. Hij schuwde niet om over de emoties van de patiënt, maar ook over die van de dokter, uit te weiden. Hij heeft ook een klinische en volgens sommigen pessimistische kijk op zin en onzin in de gezond-heidszorg en geneeskunde. Zijn stukjes over het verpleegtehuis, waar veel leed is en de dood nooit ver weg, werden hem niet altijd in dank afgenomen. In 2004 werd hij zelfs op non-actief gesteld door zijn werkgever, die het niet goed uitkwam dat over bepaalde misstanden (die overigens in de meeste Nederlandse verpleegtehuizen gelden of golden) werd gepubliceerd.
Bert Keizer schrijft een column in het artsenblad Medisch Contact onder de titel Zonder handschoenen en heeft een wekelijkse column in dagblad Trouw.